Leren van elkaar ⭐⭐⭐⭐⭐

Rikie | Nederasselt | 31 maart 2020

Goed verhaal in een heldere schrijfstijl. Aanrader!

Wie is wat ⭐⭐⭐⭐⭐

Wenlof | Amsterdam | 22 februari 2020

Gekocht nadat ik na de theatershow was geweest en de schrijver bij Mondo hoorde . Hij was ook in VPRO boeken. Maar ik wilde geen pijn lezen. Dit boek is meer dan een lezing over leven als asielzoeker. Ik bekijk de stad en het land waarin ik leef nu anders. Soms zelfs poëtisch soms met mededogen. Soms lachend. Als hondenliefhebber kan ik het zeer aanbevelen.

Een spiegel voor iedereen die durft kijken ⭐⭐⭐⭐⭐

Linda Marie Vermeulen  | 2 april 2020

Dit boek begint waar het boek 'Hoe ik talent voor het leven kreeg' eindigt.

Semmier Karim heeft eindelijk, na negen jaar, negen maanden, een week en drie dagen later een verblijfsvergunning. Nu begint de moeilijkste reis: een leven buiten het azc.

Hij wil zo snel mogelijk weer weg, naar Tarifa, een stad in het zuidelijkste puntje van Europa en waar hij in de bibliotheek over heeft gelezen. Daar wil hij Spaans leren en dan weer verder zien.

Maar zoals een oude Arabische dichter zei: de wind waait niet vaak zoals de zeilen willen.

Daarom wil hij geen woning en geen uitkering. Maar het systeem is moeilijker dan gedacht. Het is alles of niets. Wegraken lukt voorlopig niet.

Zo begint zijn verblijf in Nederland, het echte Nederland, het land van de bewoners. Calvin neemt hem mee naar het huis van Danielle. Daar maakt hij kennis met de mooie Lidewij en haar hond Diesel en woont hij samen met Calvin in een schuur. Wanneer het gezin heel verdrietig is over de dood van Edward, een konijn, is het voor Semmier heel lastig om dat te begrijpen. Voor hem betekent dood 'alle lijken, raketten en bombardementen die hij in zijn leven heeft gezien.'

In zijn boek beschrijft hij een hele serie verhuizingen. Het is van het ene dak boven zijn hoofd naar het andere. Het verblijf in het studentenhuis is heel speciaal. Elke student gaat op zijn eigen manier met hem om. Omdat hij geen uitkering heeft, is hij verplicht om baantjes te zoeken. Het meest gruwelijke is wel in de kippenkwekerij. Hij wordt kippenvanger. De baas is niet aardig voor zijn kippen maar wel voor asielzoekers.
Meer en meer komt hij terecht in het leven van mensen die buiten het systeem leven. Hij is niet de enige die niet (goed) geïntegreerd geraakt.

Wanneer hij later gaat buiten wandelen met een 'onzichtbare' hond krijgt hij veel makkelijker contact met anderen.

Rodaan Al Galidi schrijft open, eerlijk en transparant. Daardoor beklijft het zo en raakt het. We krijgen een kijkje in iemand die onze taal beheerst maar (nog) niet onze cultuur.

Het verschil tussen een dorp in Irak en in Nederland is prachtig beschreven. Eenvoudig en tegelijk zo beeldend dat je het allemaal voor je ziet.

Een boek dat iedereen zou dienen te lezen. Om kennis te maken met het leven van een vreemdeling, een asielzoeker. Om het even te zien door hun ogen, al is het maar een beetje.

Op de achterflap van het boek staat:

'Zijn dichtbundels De herfst van Zorro (2007) en Koelkastlicht (2016) waren genomineerd voor de VSB Poëzieprijs. De roman De autist en de postduif (2011) won de Literatuurprijs van de Europese Unie. Kort daarna zakte hij voor het inburgeringsexamen.'

Misschien zegt dit citaat alles.

Aanrader ⭐⭐⭐⭐

Analissa37 | Amsterdam | 17 februari 2020

Leuk om te lezen, zeer geschikt ook voor jongere lezers die kennis willen maken met andere realiteiten.

Holland ⭐⭐⭐⭐

Franka vd Elsen | Welten | 29 maart 2020

Enkele jaren gelden las ik "Hoe ik talent voor het leven kreeg"van Rodaan al Galidi, een boek wat zo'n indruk maakte dat het me is bijgebleven. Daarom kocht ik "holland", het vervolg. Benieuwd was ik of Holland het eerste boek zou overtreffen en naar mijn mening doet dat het zeker!

Je kijkt door de ogen van Semmier (asielzoeker) op een zeer verhelderende manier naar de Nederlandse cultuur en samenleving, en asielprocedure. Humor en tranen gaan hand in hand door het verhaal.
Wat een schrijverstalent heeft Rodaan al Galidi: zoveel mooie zinnen, beschrijvingen, uitdrukkingen in een boek: daarom alleen al een aanrader!


Holland: zie de ander en kijk in de spiegel ⭐⭐⭐⭐

HannekeTinorCenti | Obdam | 26 maart 2020

Begin jaren ’90 ontvlucht Rodaan Al Galadi zijn geboorteland Irak en komt in Nederland terecht. Negen jaar heeft hij in verschillende asielzoekerscentra de loop der dingen moeten afwachten.

Met zijn boek Holland vertelt auteur Al Galadi feitelijk zijn eigen verhaal maar voert daartoe Semmier als hoofdpersonage op. De gebeurtenissen in het leven van Semmier en diens ontmoetingen zijn afgeleid van hetgeen Al Galadi zelf heeft meegemaakt. Het geheel schetst een beeld dat waarschijnlijk nieuw voor ons is en inzicht geeft in het leven van iemand die in afwachting is van een verblijfsvergunning. Wat betekent dat wachten; het niets kunnen; het machteloze gevoel? Hij beheerst onze taal, maar (nog) niet onze gewoonten…

Semmier verblijft geruime tijd in de schuur van een zekere Daniëlle, een van de vele mensen op zijn pad die hem hulp bieden. Wanneer hij Danielle op zekere dag huilend aantreft lijkt er iets vreselijks te zijn gebeurd. En dat is ook zo, althans voor Danielle. Edward ligt op sterven. Edward blijkt een konijn te zijn. Een verdriet waar Semmier zich niet in kan verplaatsen. Wanneer Semmier ‘afscheid’ gaat nemen bij de stervende’ denkt hij aan alle lijken, raketten en bombardementen die hij in zijn leven heeft gezien. Maar ook aan de gevangenis en de IND en aan ijskoude cellen, tot hij zeker weet dat hij zijn gezicht in de plooi zal kunnen houden.

“Ik vind het wel heel bijzonder dat Danielle een prachtig kind kon maken met een smerige man. Ze is knapper dan Picasso, want Picasso maakte van een mooi blond meisje een monster. Jouw moeder niet. Integendeel. Zij sliep met een viezerik en maakte een goddelijk kind. Ze keek mij aan met een lege blik. Ik vind je toch echter mooier dan een abortus, zei ik en ineens barstte ze in lachen uit.”

Al Galadi vertelt heel puur. Zijn transparante schrijfstijl, waarin hij ons op een andere wijze naar onszelf laat kijken, raakt en beklijft. De auteur weet bovendien de omgeving prachtig in woorden weer te geven. Zo zie je als lezer het riviertje in het dorp waar hij zijn jeugd doorbracht in het sjiitische deel van Irak, waarlijk voor je. Daar waar de kinderen bang werden gemaakt voor het water. Hij vertelt ook over zijn stoere vriendje dat geen angst kent; ook niet voor het water. Natuurlijk kent dat voorval geen happy end, maar Semmier denkt daarbij aan het feit dat zijn vriendje werd behoed voor de oorlogen en rampen die ongetwijfeld op zijn pad waren gekomen, terwijl wij een dergelijk voorval zouden bekijken als een traumatische ervaring.

“Het bevestigde mijn conclusie dat Nederlanders anders naar een vreemdeling kijken die hun cultuur kent dan naar een vreemdeling die er niets van weet.”

Gedurende de negen jaar dat Semmier moet wachten op zijn verblijfsvergunning, leert hij ons en onze gewoonten kennen. In die jaren is hij bovendien op zoek naar zichzelf. Hij verlangt naar een thuis.

Dit nieuwe boek van Al Galadi zet, evenals zijn vorige werk, aan tot nadenken en zelfreflectie. Wij (ver)oordelen snel; is dat terecht? Neem kennis van het leven van asielzoekers en zie ‘ons’ door de ogen van een van hen.

Zelf zegt Al Galadi over zijn boek: ‘Holland is de hoofdpersoon van deze roman. Dit boek is mijn reis tussen de Nederlanders en in de Nederlanders. In hun hart, in hun geest, in hun hoofd. En als dat het niet is, dan is het mijn vergissing, waarvan ik dacht dat het mijn reis was.’

Over de auteur
Rodaan Al Galidi (1971) is een schrijver van Irakese afkomst. Al Galidi studeerde in Irak af als bouwkundig ingenieur. Zijn eerste boek Hoe ik talent voor leven kreeg, werd bijzonder enthousiast ontvangen.

Uitvoering
Uitgeverij De Vrije Uitgevers
ISBN: 9789090326917
Paperback, 400 pagina’s

Zeurderig ⭐ 

Monique | 1 maart 2020

Ik vond een interview leuk en heb het boek gekocht. Ik ben tot blz 93 van 399 gekomen. Ik kon weinig empathie opbrengen voor de hoofdpersoon die zo uitvoerig beschrijft hoeveel moeite het kost om onze samenleving te begrijpen.